ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

 

Τελετή έναρξης Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου «ATHENS ’97»

Παρακολουθώντας την Αφή της Ολυμπιακής φλόγας (16.4.2024),  (δεν θα σχολιάσω την ενδυμασία των συμμετεχόντων), παρατήρησα μέσα στα “χορογραφικά κείμενα” ότι, περιλαμβάνονταν και κάποιες μιμητικές κινήσεις από τα αγωνίσματα των Αρχαίων χρόνων, που δεν είναι όμως κατάλληλος ο χώρος αυτός για ειδικά σχόλια. Άλλωστε δεν ειδικεύομαι ως Χορογράφος!!!

Έτσι ο νους μου ταξίδεψε στην Τελετή Έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου “ATHENS ‘97” (27 χρόνια πίσω) και στο τμήμα της δικής μου δημιουργικής συνεργασίας με τον εμπνευστή και εκτελεστή της, αείμνηστο Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Σταθμός στη ζωή του καθενός η συνεργασία μ’ αυτόν τον Μεγάλο Έλληνα!!

Σημ.: Απίστευτη η συνεργασία 400 εθελοντών λαμπαδηδρόμων και 30 «αθλητών» για την θεματική της κινησιολογικής μίμησης των Αρχαίων Αγωνισμάτων του Πεντάθλου.

(Σε συνεργασία με τις: Ελένη Μιχοπούλου και Ρούλα Μπογέα)!!

Οι ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑΔΕΣ του ΚΙΝΙΔΑΡΟΥ της ΝΑΞΟΥ

Αφού φτάσουν στο διπλανό χωριό και συμβούν όσα εθιμικά προβλέπει το Δρώμενο (διεκδίκηση του μαντηλιού της χρονιάτικης, νύφης, η προσκόμιση φαγητών για όλο τον θίασο……….)

 

• Στην αρχή πιάνονται και χορεύουν μόνοι τους οι Φουστανελάδες απ’ τους ώμους ξεκινώντας με το «Μεγάλο Καλαμαθιανό» ή «τ’ Αργείτικο» και συνεχίζουν με δυο-τρία «Συρτουδάκια«. Το τακίμι που συνοδεύει και παίζει για τον θίασο δεν πληρώνεται ως ένδειξη ευχαριστιών για τα ολοχρονίς γλέντια.
• Οι γυναίκες φέρνουν συνέχεια φαγητά και κρασί για το κοινό τραπέζι.
• Οι άντρες του χωριού μα και του θιάσου δεν συμμετέχουν στο χορό, παρά μόνον καμαρώνουν τις γυναίκες τους και τους Φουστανελάδες, ενώ όταν εκδηλώσουν επιθυμία για χορό και προς το τέλος της επίσκεψης των Φουστανελάδων στο χωριό τους (όχι αυτοί του θιάσου) πρέπει να πληρώσουν το τακίμι.
• Οι παλιάτσοι με τον Μπαϊρακτάρη, και ενώ ο χορός εξελίσσεται,  γυρίζουν τα σπίτια και μαζεύουν αυγά, το ΝΤΑΒΑΕΤΙ, που τα  βάζουν σε καλάθια που παίρνουν μαζί τους γι’ αυτό το σκοπό, και  χρήματα. Τα αυγά τα ανταλλάσσουν στο μαγαζί, του δικού τους  χωριού, με νηστίσιμα, για το κοινό και πάνδημο τραπέζι της  Καθαρής Δευτέρας.
• Σαν α μ π ρ ο υ σ τ ι ν ο ί  (ηγούμενοι) στο χορό μπαίνουν οι χορευτάδες Φουστανελάδες για να εντυπωσιάζουν τις γυναίκες του χωριού. Όταν ένας Φουστανελάς κατάφερνε να βρει τη γυναίκα (νύφη) (μετά από ανταγωνισμό μεταξύ των Φουστανελάδων κι όχι με προηγούμενη συνεννόηση) χόρευαν όλοι μαζί Συρτό κι όχι μόνο το ένα ζευγάρι, δηλ. αυτό με τη νύφη. Αυτός φυσικά που πήρε το μαντήλι έπιανε αμπρουστινός.

• Τα Συρτά που έπαιζε το τακίμι είναι τα συνήθη για την έναρξη των γλεντιών (“Πολίτικο” και τα τοιαύτα, αλλά όχι το σκοπό του Γάμου (τουλάχιστον στο Κινίδαρο), ο οποίος εθιμικά είναι ΔΡΟΜΙΚΟΣ σκοπός!!
• Ο χορός συνεχίζεται με εναλλαγές Συρτών – Μπάλλου αλλά και Καλαμαθιανού. Τα τραγούδια των Συρτών τα τραγουδάει ο λαουθιέρης, όπως είναι το τυπικό, αλλ’ αντίθετα, στο Μπάλλο, που το τυπικό είναι να λέει παινέματα κ.ά., αυτό δεν συμβαίνει γιατί στην περίπτωση αυτού του χορευτικού Δρώμενου δεν χορεύει κάθε ζευγάρι μόνο του και με σειρά, αλλά όλοι μαζί. Επίσης δεν έχει κεράσματα. Άλλωστε ποιος ο λόγος, αφού χορεύουν όλα τα ζευγάρια ταυτόχρονα.
• Ο χορός των Φουστανελάδων είναι σεμνός, ήσυχος, σοβαρός. Χορεύουν τις χρονιάτικες νύφες που τις πήραν το μαντήλι, όλες τις γυναίκες και τις γριές και διακόπτουν (όχι όλοι μαζί) για να πιούνε (λίγο) και να φάνε. Στο τέλος του γλεντιού θα χορέψουν και οι παλιάτσοι τον χορό «Βλάχα«, αλλά μόνοι τους. Δεν πιάνονται σ’ αυτό το χορό οι Φουστανελάδες για να μην λερώσουν τις φορεσιές τους από τις μουτζούρες και τα μέλια της μοσκαριάς των παλιάτσων. Σήμερα που από τους Φουστανελάδες οι περισσότεροι έχουν ολόκληρη τη φορεσιά τους έτοιμη στο σπίτι τους χορεύουν αυτοί την Βλάχα κι όχι οι παλιάτσοι. Ένας από τους λόγους που οι συνοδοί, με ρόλο, του θιάσου έχουν λιγοστέψει.
• Η επιστροφή τους στο χωριό έχει και πάλι, όπως και το πρωί, πάνδημο χαρακτήρα. Τους περιμένουν οι γυναίκες του χωριού για να τις χορέψουν στη bλάτσα και ενώ βραδιάζει χορεύουν όλοι, στο μαγαζί, οι μεν Φουστανελάδες νοιώθοντας «αχόρευτοι» (γιατί δεν χόρεψαν τις συγχωριανές τους) και οι γυναίκες επιθυμώντας των δικών τους ανδρών το χορό, αν κι απ’ το πρωί τις χόρευαν Φουστανελάδες από άλλο χωριό.
• Έτσι, ξεκινάει μια καινούργια χορευτική εκδήλωση, πάνδημου τώρα χαρακτήρα και με το ίδιο χαλαρό χορευτικό τυπικό, όλοι μαζί, χωρίς παραγγελίες στα βιολιά, χωρίς παρέες (σειρά), χωρίς το τυπικό μοναδικό ζευγάρι του Μπάλλου, όπου τώρα θα χορέψουν κι οι γριές.
• Η νύχτα θα τους βρει χορεύοντας, για να τελειώσει έτσι το χορευτικό δρώμενο κάποιας ημέρας της Τυρνής βδομάδας ή του Τυρνού Σαββάτου.

Μνήμες Εθνικών Επετείων (παρελάσεις)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !!

Είπα να παρελάσω κι εγώ σήμερα με τις αναμνήσεις μου.

Στο τρέξιμο να βρούμε τα κομμάτια για να συνθέσουμε τη φορεσιά μου, τη “Φουστανέλα μου”. Υπήρχαν τότε ακόμα στα σπίτια. Τα πιο δύσκολα για να βρεθούν και να τα δανειστείς από κάποιο σπίτι ήτανε τα τσαρούχια, τα τουζλούκια (γονατάρες), το σελάχι, τα κουμπούρια και η σπάθα. Η φωτογραφία τα δείχνει όλα εκτός από τα τσαρούχια που αντικαθίστανται από τις γονατάρες!! Η φουστανέλα (πάρα πολλά φύλλα) και η πουκαμίσα είχαν επάνω τους ένα βαζάκι κόλλα σιδερώματος. Ντούρα στεκόντουσαν!!

Ποτέ δεν φόρεσα “Φουστανέλα” νοικιασμένη από τα φωτογραφεία (Kodak &’ Agfa) και το ξηροκαρπάδικο της «Παναγιώτας», ιδιαίτερα δε τσαρούχια με σιέλ και λευκή φούντα!!

Το γιλέκο με τα μεϊντάνια πίσω προσέδιδαν αρχοντιά οπλαρχηγού και η σπάθα κρυμμένη μέχρι να ξεκινήσει η παρέλαση. Μας απαγόρευαν να κρατάμε τέτοιο όπλο!!! Νιάτα!! Σιγά μην υπάκουγα!!

1,75 ύψος τότε (1,68 τώρα) μόλις περπάταγα στην πόλη για το σημείο συγκέντρωσης και στην παρέλαση πρέπει να γινόμουνα γύρω στο 1,87 !!! Μην σας πω κι όλας ότι τον πρώτο λόγο τον είχε το μεσημέρι η ξεματιάστρα!!

Το απόγευμα άντε πάλι ντύσιμο για να χορέψουμε τις Τσαμικές μας. Εκείνες, ξέρετε, με τη Φιλαρμονική του Δήμου Σπάρτης. Τι νομίζατε φίλοι μου Μακεδόνες. Μόνο εσείς είχατε και τότε ΧΑΛΚΙΝΑ;

Το σούρουπο βόλτες ατέλειωτες στο «παζάρι» της πλατείας μέχρι να βραδιάσει.

Με το που βράδιαζε μας περίμεναν κοντά στα Γυμνάσια οι στρατιώτες από το κοντινό στρατόπεδο να μας παραδώσουν τους πυρσούς (κοντάρι και τενεκεδάκι κονσέρβας γεμάτο με άμμο και πετρέλαιο) για να κάνουμε με την στρατιωτική φιλαρμονική περατζάδα στους δρόμους της Σπάρτης, έτσι σαν εορταστικό κλείσιμο της ημέρας!! Κάτι μου θυμίζουν τούτες οι λαμπαδηφορίες, αλλά ιστορικά με πάνε στο πλαίσιο γεγονότων που συνέβαιναν στην Ευρώπη κάποια δυστυχή χρόνια πίσω!!

“ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ” λέει το σίριαλ της TV. Εμείς όμως μαθητές είμασταν. “Όλα η ΧΟΥΝΤΑ τά ‘σκιαζε και τα πλάκων’ η σκλαβιά”!!!

Τελειώνοντας οι Επαναστατικοί χρόνοι τι άλλο θα μπορούσε χειρότερο να συμβεί από τη φαγωμάρα μας!!

Και του ΧΡΟΝΟΥ και μη φαγωθούμε μεταξύ μας, για πολλοστή φορά, καιροί που είναι!!!!

Τα χοιροσφραΐσματα στ’ Απεράθου της Νάξου

Αναδημοσίευση: Φρατζέσκος Μαργαρίτης (προφίλ στο Facebook).
Συντάκτρια: Ελένη Γιαννούλη

Τα χοιροσφραΐσματα είναι, όπως αναφέρει ο Αυδίκος, ένα «πολυεπίπεδο έθιμο», που περικλείει ήθη, έθιμα, άξίες, πεποιθήσεις, πρακτικές και αντιλήψεις της απεραθίτικης κοινωνίας. Το έθιμο αυτό επιβιώνει πολιτισμικά ως τις μέρες μας σ΄ένα νέο κοινωνικό πλαίσιο και στηρίζεται σ΄ ένα νέο σύνολο διαφορετικών πρακτικών. Όμως τα χοιροσφραΐσματα με τη παλιά τους μορφή έχουν εντελώς εκλείψει.

Τα χοιροσφραΐσματα είναι μια ιδιωτική θυσία-τελετουργία που γίνεται συνήθως τον χειμώνα πριν τα Χριστούγεννα και την άνοιξη, την περίοδο της Αποκριάς. Επιτελούσαν οικονομικές πρακτικές και συμβολικές λειτουργίες στη ζώη του χωριού.

Οικονομικά η εκτροφή του χοίρου ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της οικογένειας αφού όλα τα μέρη του χρησιμοποιούνταν για την κάλυψη ποικίλων αναγκών της: από την παροχή λίπους και κρέατος που παστωνόταν για να καταναλωθεί μέσα στο χρόνο, ως τη φούσκα (ουροδόχο κύστη) που με κατάλληλη επεξεργασία γινόταν παιχνίδι για τα παιδιά.

Συμβολικά τα χοιροσφραΐσματα καταρχάς εκφράζουν το πέρασμα από τον χειμώνα στην άνοιξη, (οι εποχές του έτους ήταν καθοριστικές για την τέλεση των θυσιών) με την συνακόλουθη επίκληση μεταφυσικής βοήθειας για τη γονιμότητα του φυτικού και του ζωικού κόσμου. Ο χοίρος ως γνωστόν όπως μαρτυρούν η λατρεία και οι παραδόσεις διαφόρων λαών αντιπροσώπευε τον Βλαστικό και Γονιμικό Δαίμονα. Τα χοιροσφραΐσματα είναι, λοιπόν, μια διαβατήρια τελετουργία που σημαδεύει το πέρασμα από μια περίοδο σε μια άλλη και επιχειρεί να εξαγνίσει και να ενισχύσει μεταφυσικά όσους συμμετέχουν σε αυτήν, έτσι ώστε το πέρασμα να είναι επιτυχές και ενοίωνο. Η λέξη, εξάλλου, χοιροσφραΐσματα από μόνη της, ετυμολογικά και γλωσσολογικά, παραπέμπει στο «σφράγισμα» του χοίρου που πρόκειται να σφαγεί κάνοντας το σημείο του σταυρού με το μαχαίρι κάτω απο το λαιμό του ζώου. Το γεγονός αυτό παραπέμπει στον χώρο του ιερού και υπό την έννοια αυτή το χοιροσφράισμα ερμηνεύται ως θυσία του ζώου, στο πλαίσιο της έλευσης της άνοιξης και ως μια ενδόμυχη αίτηση για καλή σοδειά και γονιμότητα της φύσης.

Τα χοιροσφραΐσματα γινόταν το Προφωνό Σαββάτο, την κρεατινή Κυριακή και την κρεατινή Δευτέρα. Ο καθαρά θυσιαστικός ρόλος του χοίρου δηλώνεται από το γεγονός ότι οι Απεραθίτες, όπου και να εξέτρεφαν τον χοίρο τους τον έφερναν τις Απόκριες να τον σφάξουν στο κατώφλι του σπιτιού τους για το καλό. Το αίμα που αναβλύζει από τον λαιμό του, έχει μεγάλη θετική επίδραση. Η ροή του δεν προκαλεί καμιά αποστροφή. Είναι καλό, είναι γούρι και επιδρά ευεργετικά. Είναι εγγυητής για την υγεία και τη γονιμότητα της γης και των ζώων. Μ’ αυτό έκαναν ένα σταυρό πάνω από την πόρτα της εισόδου του σπιτιού τους. Ο χοίρος αποκτά ιερά χαρακτηριστικά μέσω της τελετής του χοιροσφραίσματος με την οποία οι Απεραθίτες επεδίωκαν να εξευμενήσουν τα πνεύματα της φύσης, προκειμένου να ευοδωθεί η καλή σοδειά. Ως εγγυητής υγείας και γονιμότητας το αίμα που έβγαινε απο το λαιμό του χοίρου τρωγόταν από τους Απεραθίτες, στα χρόνια πριν από τον πόλεμο. Το άφηναν και έπηζε, το αλεύρωναν και το τηγάνιζαν. Το έθιμο αυτό ήταν κυριολεκτικά ένα πάνδημο έθιμο και γινόταν σ’ ένα κλίμα εορταστικό, γέλιου, πειραγμάτων και τραγουδιού. Οργανώνονταν με βάση την οικογένεια, αλλά αναδείκνυε, σαν τελετουργία, τη συλλογική ταυτότητα. Επιβίωνε στ’ Απεράθου μέχρι τη δεκαετία του ’80, οπότε εξέλιπε σιγά σιγά λόγω της γενικότερης αλλαγής των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στο χωριό.

Από το 1986 ο Απεραθίτικος Πολιτιστικός Σύλλογος « Τα Φανάρια» , σε ανάμνηση των παλιών χοιροσφραΐσμάτων που αποτελούσαν κομβικό έθιμο και τελετουργία στη ζωή του χωριού διοργανώνει γιορτή την κρεατινή Κυριακή με κατανάλωση χοιρινού κρέατος και γλέντι με παραδοσιακά όργανα στην πλατεία του χωριού. Το έθιμο ζεί τη δεύτερη ύπαρξη του φολκλορισμού, της οργανωμένης αναβίωσης και της πολιτισμικής σκηνοθεσίας. Λειτουργεί σαν θέαμα και όχι ως τελετουργία ή τελετουργικό δρώμενο.

Για να μην αφήσουμε καταμεσής στο Αιγαίο την πολιτιστική “παλαιά Καμένη” ως άλλη “Νέα Καμένη”

Αν ο χορός από το φανατισμένο κοινό των αστικών κέντρων δεν επιστρέψει εκεί και σ’ αυτούς που τον δημιούργησαν, σύντομα θα καταστραφεί, θα αφανιστεί γιατί θα λείψει ο “τροφοδότης λογαριασμός”!!
Ας έχουν το νου τους οι διαχειριστές, από όποιο πόστο κι αν τον διαχειρίζονται, γιατί απ’ ότι φαίνεται, εμείς οι επαιρόμενοι (ληξιαρχικώς τουλάχιστον) ως κληρονόμοι Νεοέλληνες, ίσως να μην έχουμε κατανοήσει το βάρος του πολιτιστικού πλούτου που μας παραδόθηκε και διαχειριζόμαστε.
Ας κάνουμε έναν έλεγχο μήπως λείπει η παλιά κουβέρτα της μνήμης που τυλίγει τούτο τον πλούτο μας.
Όλα για μια παράσταση, όλα για τον αθλητικό τουρισμό για το promotion προς εμπορία, που περιέχει και τον παραδοσιακό χορό και μάλιστα προτείνεται, ως μέρος της παράδοσης, σε Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα ως «μετουσίωση» [= αλλαγή της ουσίας (sic)].
Σκέπτομαι τους κατόχους τίτλων τώρα που λόγω Πανδημίας μειώθηκαν οι ξενοδοχειακές “πολιτιστικές δράσεις” με την Καραγκούνα και την στάμνα στον ώμο, αλλά και τα προγραμματισμένα ταξίδια των κρουαζιερόπλοιων!!
Σκέφτομαι πως, Ακαδημαϊκά πλέον η καταγραφή και η μελέτη του χορευτικού φαινομένου έχει ως πεδίο έρευνας τα αναρτημένα στο διαδίκτυο δρώμενα ως επιτελέσεις, με άγνωστες τις αλήθειες των εκτελέσεων, των δράσεων στο πεδίο των πηγών. Τούτο συμβαίνει ως μοναδικό γεγονός ανάμεσα στα αναρίθμητα χορευτικά γεγονότα, σε διαχρονικά πλήθος εθιμικών περιστάσεων, από πλήθος ανθρώπων, των ίδιων ανθρώπων σε διάφορες ηλικίες, περιστάσεις και καταστάσεις!! Σε αναρτήσεις τελικά ατεκμηρίωτες, τις οποίες, με ελαφρά τη συνείδηση, αντιγράφουν ορισμένοι (πολλοί) προκειμένου να τις “εφαρμόσουν” σε αμύητους των χορευτικών τους ομάδων ως ανώτερη γνώση και να τις επιδείξουν μέσω των χορευτών τους “ηθοποιών”, συνολικά κατά μήνα Ιούνιο. Κι έτσι μια ψεύτικη εικόνα λαϊκού πολιτισμού καθίσταται κυρίαρχο θέαμα στις “χορευτικές επιδείξεις” με πατριωτική μουσική.
Κάναμε “ταμείο” κάποια στιγμή γι’ αυτές τις σκηνικές χορευτικές παραστάσεις που έχουμε δημιουργήσει και επιτελέσει ή κυριολεκτικά εκτελέσει;
Πόσες από αυτές, εκτός από την τυπική και επί πολλά έτη επαναλαμβανόμενη εικόνα, προσέφεραν στον θεατή στοιχεία για την κατανόηση και την αποκρυπτογράφηση ποικίλων πολιτισμικών μορφών που με τις συνισταμένες τους μας οδηγούν σε μορφές του βίου των κινησιολογικά αναπαριστάμενων κοινοτήτων;
Εκτός από την γλώσσα του σώματος και των ρυθμών, υπάρχει (υπήρχε) και αυτή που μίλαγαν ο παππούς ο Γιώργης και η Γιαγιά η Σταμάτα και που δεν εγγράφεται στην κληρονομημένη ληξιαρχική πράξη σύνδεσης μ’ αυτούς, αλλά στα πνευματικά ισοδύναμα των δύσκολων εποχών που έζησαν. Αν δεν δεχθούμε την άγνοιά μας γι’ αυτά, ποτέ δεν θα μάθουμε και δεν θα γίνουμε πιο πλούσιοι σε σχέση με το στυλωμένο επίμονα βλέμμα μας σ’ έναν ρυθμικά και μόνο ακκιζόμενο σκελετό.
Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, απ’ όποιο πόστο κι αν “μελετάμε” ή απλά διαχειριζόμαστε αυτό το αγαθό ως μέσο συνεχούς καλλιέργειας, κι ας επιστρέψουμε ΕΜΕΙΣ, ΕΜΕΙΣ των μεγάλων αστικών κέντρων, στις “κοινότητες” για να συστηθούμε, να μας γνωρίσουνε. Αλήθεια πως θα συστηθούμε; Και ακολούθως ας συστήσουμε νέες τάσεις της ζωής σεβόμενοι όμως, το σύνταγμα των κοινοτήτων, των εναπομεινάντων ανθρώπων (όπου είναι πληθυσμιακά δυνατόν), με σεβασμό στις αξίες. Αξίες ενταγμένες σ’ ένα πλαίσιο νέων επιστημονικών διαχειριστικών προτύπων και παιδαγωγικών μεθόδων.
Κι επίσης ας γίνουμε μύστες κι όχι καταναλωτές των ηχητικών κωδίκων (όχι βέβαια των πανελλήνων), ως εκφραστικών μέσων και μέσων επικοινωνίας!!!
Και τούτο:
α) μήπως και αποσυρθούν τρομαγμένοι οι επιβήτορες και εκμεταλλευτές της λαϊκής προέλευσης αυτού του αγαθού,
β) μήπως και δεν αφήσουμε πίσω μας πολιτιστικές Πομπηίες,
γ) για να μην κατηγορηθούμε ως διαχειριστές ρυθμικών κινήσεων αυτό που νομίζουμε πως είναι χορός, και
δ) μήπως, εμείς της πόλης οι πολιτισμένοι γίνουμε τελετάρχες, εν αγνοία της κοινωνίας, και βγάζουμε σε λαϊκό προσκύνημα, ενδεδυμένοι πολύχρωμες φορεσιές, τα άγια των αγίων (δρώμενα, τραγούδια, μουσικές και χορούς)!!!
Στον δρόμο προς το αύριο ας κοιτάζουμε που και που και τον καθρέφτη που δείχνει το παρελθόν, μήπως και αποφύγουμε να κατηγορηθούμε για διαχείριση “επινοημένης” παράδοσης!!!
Ας τελειώσουν πια οι “σεμιναριακές πτήσεις” πάνω από τις Κυκλάδες, τον Μωριά, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, ή ακόμα – ακόμα της ιδωμένης απ’ την κορυφή του Ζα Νάξου και μάλιστα συγκριτικά “τότε και τώρα”, απ’ όπου οι άνθρωποι που διηγούνται τον χορευτικό τους βίο φαίνονται σαν μυρμήγκια και τη φωνή του τραγουδιού τους την παίρνουν τα κύματα!!!

Υπάρχει μια αίσθηση αντιπαλότητας ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις της επιστήμης της Χορολογίας.
Αυτό εν μέρει απορρέει από την διαφορετική πολιτική ιδεολογία, ως θεωρία και πράξη, κι από την εξουσία που απέκτησε κάποιος –α στον επαγγελματικό του στίβο.
Ωραία και απαραίτητη η καλλιτεχνική δημιουργία του παταριού και τα παρελκόμενα για το κοινό, αλλά εξίσου σπουδαίο είναι να επιτρέψετε σ’ αυτούς που κάνουν διαφορετικές επιλογές με βάση την επιστήμη τους να συγκρούονται με την καθημερινή σκέψη στην προσπάθειά τους να αρθρώσουν επιστημονικό λόγο και να βλέπουν στον ορίζοντα που οδηγεί στην φανέρωση, προς την δήλωση της ανθρωποποίησης μέσω του χορού και του τραγουδιού.
Έτσι να ασκείται ως Δήλιος κολυμβητής στα νερά του φωτεινού Μεσογειακού στίγματος της Δήλου!!!

«Ο χορός του μπαρμπα-Δημητράκη με την θεια Μαργώ χάιδευε!!
Μάλλον θά ΄ναι καλοί άνθρωποι»!!!

«Εδώ Αθήνα. Η φωνή της Ελλάδας» !!

736 προβολές  13 Ιαν 2021

Ακούγεται από την παρουσιάστρια:
Το ταξίδι μας συνεχίζεται από το νησί της Μυκόνου …….. Από την εκπομπή “Τα νησιά μας τραγουδάνε” που επιμελήθηκε ο Νίκος Σφυρόερας, ακούμε ένα μυκονιάτικο μπάλο με τίτλο “Δυο κοπελίτσες στο χορό” ή αλλιώς “Τώρα που βγήκες στο χορό”.
Παίζει το μυκονιάτικο συγκρότημα: Γιάννης Μπαρδάνης στο βιολί, Δήμος Μανδηλαράς στο λαούτο και τραγουδούν η Κούλα Κονιτοπούλου &’ η Ελένη  Μπαϊρακτάρη.

Η ηχογράφηση αυτή προέρχεται από το πλούσιο ηχητικό υλικό του αρχείου της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, η οποία ύστερα από ειδική επεξεργασία ψηφιοποίησης, μεταδόθηκε στις 11/1/2021, από την Ε.ΡΑ. 5 “Η φωνή της Ελλάδος” στην αξιόλογη εκπομπή »Τα ξωτικά της παράδοσης», που επιμελείται η κ. Μαρία Κουτσιμπύρη.
……………………………………………………………………………….

«Εδώ Αθήνα. Η φωνή της Ελλάδας» !!

Η “Φωνή” που δεν πρέπει να κάνει τέτοια λάθη. Αν αυτά που ακούγονται είναι γραμμένα στα αρχεία της Ε.ΡΑ. πρέπει η παραγωγός να τα ψάξει καλύτερα, να ρωτάει τους παλιότερους στη θέση της, γιατί μεταδίδει λανθασμένες πληροφορίες!!
Το τραγούδι που ακούγεται ούτε Μπάλλος είναι, αλλά Συρτός («Βασβάνικος»), ούτε Μυκονιάτικο μουσικό συγκρότημα είναι αυτό που παίζει, αλλά Αξώτικο. Ούτε καν οι τραγουδίτριες που ακούγεται να αναφέρονται.
Μάλιστα ο πρώτος εκ των αναφερομένων οργανοπαιχτών είναι απ’ τ’ Απεράθου της Νάξου κι ο δεύτερος από την Κόρωνο, ο επιμελητής δε Νίκος Σφυρόερας (συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος) είναι επίσης Αξώτης απ’ τ’ Απεράθου, η Κούλα Κονιτοπούλου είναι κι αυτή Αξώτισα από τον Κινίδαρο, αλλά δεν είναι αυτή που ακούγεται στο τραγούδι και τέλος ούτε η Ελένη Μπαϊρακτάρη (εκ Ποντίου λυράρη συζύγου ως Κουταλακίδου) είναι αυτή που τραγουδάει.

Πιστεύω ότι απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή!!! Το διαδίκτυο είναι ΚΑΙ χρήσιμο, αλλά ΚΑΙ επικίνδυνο προς έκθεση!!! Σας ακούνε από τη δημόσια ραδιοφωνική συχνότητα «Φωνή της Ελλάδος» οι Έλληνες σε όλο τον Κόσμο.
Ακούνε και οι φοιτητές των Πανεπιστημιακών Τμημάτων που σπουδάζουν, και αυτά που μεταδίδετε είναι χρηστικά ερευνητικά εργαλεία γι’ αυτούς!!!
Όλα τα παραπάνω έλαβαν δημόσιο χαρακτήρα για να ενημερωθούν όλοι όσοι πολλοί ρώτησαν τον γράφοντα!!

Σχετικά με την Ελληνική λέξη «Χορολογία» (Chorology)

Το κατάφεραν οι της Εσπερίας επιστήμονες να δανειστούν την Ελληνική λέξη «Χορολογία» (Chorology) και να αποδώσουν σ’ αυτήν μεθοδολογικά το πρώτο εκ των δυο συστατικών που συνθέτουν το corpus για την μελέτη του χορού, δηλ. την Δομή και το Περιεχόμενο.

Θα επιτρέψουν όμως και σε μας να χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο για την επιστήμη μας με το δικό μας μεθοδολογικό οπλοστάσιο. Και τούτο μιας και οι Διδακτορικές Διατριβές μιας ομάδας νέων, τότε, επιστημόνων (ο ένας “έφυγε”) υπό την καθοδήγηση του Καθηγητή της Πολιτικής Φιλοσοφίας του Ε.Κ.Π.Α. Γεωργίου Δ. Φαράντου, ορίστηκαν ως επιστημονική διακονία στο Περιεχόμενο του χορού (Νεοελληνικού χορού) και κυρίαρχα στο υποκείμενό του, τον άνθρωπο. Όχι ως παρελκόμενο μιας εικονογραφίας που δεν είναι τίποτ΄ άλλο από μια φωτογραφική απεικόνιση της κίνησης των στοιχειωδών μελών του σώματος στο χώρο που χορογραφείται ένας χορός μέσα στο χρόνο, αλλά ως αυτό που λέμε και είναι ο πολιτιστικός μας Πλούτος, ο Πλούτος του λαού μας, του χορευτικού του βίου, του χορευτικού του είναι, του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση!!

Αν οι Ανθρωπολόγοι που μελετούν και αναφέρονται στο χορευτικό φαινόμενο (ποιο είδος χορού;) ορίζουν την επιστήμη τους ως “Ανθρωπολογία του Χορού”, είναι ένα άλλο επιστημολογικό ζήτημα, πιθανόν, υπό εξέταση!!

ΚΥΘΝΟΣ 1981 (Φρ. Τζιωτάκης) από το Αρχείο της ΕΡΤ

Ξημερώματα Κυριακής. Άλλοι στην εκκλησιά κι άλλοι στην αγκάλη του Μορφέα για την Κυριακάτικη ξεκούραση.
Δέκα (10) χρόνια εγερτήριο στις 6:30′ για να ετοιμαστώ προκειμένου να ηχογραφήσω στο κασετόφωνο την εκπομπή της Ε.ΡΑ.2 «Σήμερα είναι Κυριακή και αύριο είναι Δευτέρα». Εκπομπή της Φεβρωνίας Ρεβύνθη με Δημοτικά τραγούδια, άλλα σε σύγχρονες ηχογραφήσεις της ιδίας και άλλα από το Αρχείο της ΕΡΤ. Ηχογραφήσεις στο στούντιο του τότε ΕΙΡ από τον Σίμωνα Καρά!
Αναμονή λοιπόν για κάποια ηχογράφηση από τον πλούτο του Αξώτικου τραγουδιού για να εμπλουτίσω το αρχείο μου με τραγούδια του ερευνητικού μου κέντρου αυτό  των χορευτικών τραγουδιών της Νάξου.
Μέσα σε όλα τα καταγραφέντα από τις πάμπολλες εκπομπές ήταν κι ένα τραγούδι στο σχήμα του Μπάλλου από το νησί της Κύθνου με τον άξιο πρεσβευτή του νησιού Βιολιστή και Τσαμπουνιέρη Φραγκίσκο Τζιωτάκη. Πιστεύω ότι είναι μια εκτέλεση που οδηγεί σε ιδιότυπη χορευτική πράξη, κάτι που σήμερα ή αγνοείται ή έχει ξεχαστεί από τους «χοροδιδασκάλους».

Επινοημένη παράδοση. “Μανιάτικος” χορός!!.

Επινοημένος (κατασκευασμένος χορός) με επώνυμο στιχούργημα Μανιάτη «ποιητή» το 1924.
https://www.facebook.com/watch/?v=217790354131014&extid=CL-UNK-UNK-UNK-AN_GK0T-GK1C&mibextid=1YhcI9R&ref=sharing

Θα μπορούσαν να το χορεύουν σαν ένα Συρτό χορό χωρίς αυτές τις «ποδοσφαιρικές ντρίμπλες» και τις ιαχές «ΖΉΤΩ» (sic). Το χορεύουν σ’ όλη τη Λακωνία οι σχολικές ομάδες και θυμάμαι μαθητής στη Σπάρτη να το χορεύουν οι μαθήτριες μόνο, ενώ η ταμπελίτσα στον ορθοστάτη, όπου αναγραφόντανε ένα – ένα τα ονόματα των χορών, έγραφε «ΜΑΝΙΑΤΙΚΟΣ»!!. Δεν είναι χορός της Μάνης. Το στιχούργημα αναφέρεται στη Μάνη. Όπως ο Καλαματιανός που δεν είναι από την Καλαμάτα.

 

Εμείς, τα αντράκια του «άμες δε γ΄ εσόμεθα…» χορεύαμε μόνοι μας Τσάμικο, από κείνο που στο τέλος ξεφεύγει από τον κύκλο μόνο το πρώτο ζευγάρι κι αρχίζει να

χτυπιέται καταλήγοντας σε κυβίστηση (1^ης δυσκολίας, 20 βαθμοί). Και που να δείτε, τότε παλιά, χορεύαμε σαν μαθητές με τη φιλαρμονική που ήταν, κατά τους τοπικούς άρχοντες, Κοινοβουλευτικούς και Δημοτικούς, η παράδοση της πόλης (sic).

 

Καθηγητές όντες μετά από χρόνια, τόλμησε η κ. Μπογέα με τον επιθεωρητή Σωματικής Αγωγής [συμπτωματικά σύζυγος της συγγνωστής Κασσιανής (Μέμπας) Δικαιουλάκου] να καλέσουν λαϊκούς πρακτικούς οργανοπαίκτες (σπάνιοι) της περιοχής για να εκτελέσουν το πρόγραμμα των χορών για να χορέψει η μαθητιώσα νεολαία με την ευκαιρία της 25^ης Μαρτίου. Αντιδρώντας η φιλαρμονική απείχε, έκανε στάση, από την παρέλαση και βέβαια σηκώθηκε κουρνιαχτός από πολλές πλευρές. Τελικά χόρεψαν με play back μουσική και για την κ. Μπογέα έγινε Επερώτηση από Λάκωνα βουλευτή προς τον Υπουργό Παιδείας για απεμπόληση της τοπικής παράδοσης με το ερώτημα της απόλυσης. Θέμα που έλαβε θέση και στα πρωτοσέλιδα Αθηναϊκών εφημερίδων. Να γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Αναποτελεσματική ευτυχώς η Επερώτηση. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ζούμε καλύτερα!!!

Όλα καλά εκεί κάτω στη Μάνη;
Αυτή είναι «Η Γη της Ελιάς;» Δηλ. του καμπαναριού της Αρεόπολης, των ψαρικών στο Λιμένι, των γυρισμάτων σε πολυτελή σπίτια της Κύπρου, των ανύπαρκτων δασικών πευκόφυτων περιοχών, των ιδωματικών στα Μανιάτικα λέξεων και των ληστομανιατών όπως εμφανίζεται η μανιάτικη κοινωνία στο κυπριακού σεναρίου σίριαλ;;; Πως κατάντησε η κοινωνία των Μανιατών!!! Όλο δολοφονίες από παλαβιάρηδες, παρεμβάσεις στην τουριστική ανάπτυξη από την Αρχαιολογική υπηρεσία, Καμπαρέ, Αστυνομικό σταθμό που ούτε ο Περισσός δεν είχε τότε, ληστείες, απαγωγές, φιλοξενία και δράση μαφιόζων, εξαγωγές ελαιών και ελαιολάδου στην Αμερική, γη εκατομυριούχων της Αρεόπολης, μείωση των χιλιομετρικών αποστάσεων τύπου Κυψέλη – Παγκράτι και άλλα πολύ ωραία πράγματα.
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μυθοπλασία. Αλλά άλλο μυθοπλασία και άλλο παραμύθι!!

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗ «ΝΑΞΟ» ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΝΤΕΛΙΕΡΗ

Νίκος Βερύκοκκος

Μουσικολόγος – Μουσικός

Περίληψη:

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια προσπάθεια μελέτης και ανάλυσης των μουσικών κειμένων τα οποία περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Μιχάλη Ν. Κοντελιέρη που φέρει τον τίτλο «Νάξος» και κυκλοφόρησε το 1929. Στα εν λόγω μουσικά κείμενα αποτυπώνονται δέκα τραγούδια τα οποία συνδέονται με τη μουσική παράδοση της Νάξου. Η καταγραφή τους γίνεται με τη χρήση της δυτικής σημειογραφίας από
τον συνθέτη Παναγιώτη Γλυκοφρύδη. Η περιγραφή που γίνεται από τον συγγραφέα για τα τραγούδια αυτά δεν μας δίνει επαρκή στοιχεία για την προέλευσή τους. Έτσι, ακολουθείται μια μεθοδολογική διαδικασία έρευνας και ανάλυσης όσων στοιχείων κρίνονται αναγκαία για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Στην πρώτη ενότητα παρουσιάζεται το ιστορικό-θεωρητικό υλικό το οποίο θα αποτελέσει και το εργαλείο έρευνας.
Αναφέρονται ιστορικά στοιχεία που αφορούν συγγραφέα και συνθέτη, καθώς και το μουσικολογικό θεωρητικό υπόβαθρο το οποίο θα λειτουργήσει ως αρωγός για την ορθότητα των συμπερασμάτων. Στη συνέχεια, ακολουθεί η παρουσίαση του μουσικού υλικού που εμφανίζεται στις παρτιτούρες, αναλυτικά για κάθε τραγούδι. Το υλικό αυτό
θα αποτελέσει το αντικείμενο μελέτης. Στην επόμενη ενότητα έχουμε την ανάλυση όλων των δεδομένων που παρουσιάστηκαν, καθώς επίσης και τη σύγκριση όλων αυτών των στοιχείων. Μέσω της λεπτομερούς αυτής διερεύνησης, φτάνουμε στο σημείο όπου μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις σχεδόν σε όλα τα κρίσιμα ερωτήματα τα οποία προκύπτουν από την προβληματική της προελεύσεως των εν λόγω τραγουδιών. Κλείνοντας, διατυπώνονται τα συμπεράσματα που εξάγονται κατά τη πραγμάτωση όλης αυτής της ερευνητικής διαδικασίας, με την προσδοκία να δοθεί η καλύτερη δυνατή ερμηνεία σε ένα ζήτημα το οποίο μένει μετέωρο σχεδόν έναν αιώνα.

Το πλήρες κείμενο της εργασίας

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΙΑ «ΒΟΘΡΙΑΤΙΚΟΣ ΜΠΑΛΛΟΣ»

Νίκος Βερύκοκκος (Μουσικολόγος – μουσικός)

Εισαγωγή

Ένα από τα σημαντικότερα είδη χορού των Κυκλάδων και συγκεκριμένα της Νάξου θεωρείται ο μπάλλος. Η συμβολή του κατά την επιτέλεση ενός γλεντιού κρίνεται απαραίτητη διότι αποτελεί συνδετικό κρίκο στην εξέλιξη του χορού μετά το συρτό, όπου στη συνέχεια οδηγεί – συνήθως με πιο γρήγορη ρυθμική αγωγή – στο τελείωμα του χορού.
Μεταξύ των μπάλλων που παίζονται και σήμερα στα τοπικά γλέντια, ιδιαίτερη θέση κατέχει ο Βοθριάτικος. Ο μπάλλος αυτός σε σχέση με τους υπόλοι­πους διαφέρει στο ότι η προέλευσή του δεν είναι ξεκάθαρη. Τα πιθανά ενδεχόμενα εμφάνισής του στο νησί είναι δύο, ή πρόκειται για δημιούργημα των αυτόχθονων Ναξίων ή είναι κι αυτός – όπως οι περισσότεροι – φερμένος απ’ τα παράλια της Μικράς Ασίας. Για το λόγο αυτό πραγματοποιήθηκε σχετική έρευνα από τον γράφοντα με συνεντεύξεις κατά την επίσκεψή του στην Νάξο, με σκοπό την καλύτερη εξαγωγή συμπερασμάτων.

Το πλήρες κείμενο της Εργασίας

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ «ΤΡΙΝΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ» στις Μέλανες της Νάξου

ΝΙΚΟΣ ΒΕΡΥΚΟΚΚΟΣ

Μουσικός – Μουσικολόνος

Περίληψη

Το παρόν άρθρο είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας μελέτης και έρευνας σχετικής με την υπόσταση του σκοπού της Τρινής Δευτέρας των Μελανών Νάξου. Αρχικά παρουσιάζονται οι όψεις του, όπως αυτές αναδεικνύονται μέσα από το επιτελεστικό του παρόν στο νησί, αλλά και εκτός του παγιωμένου χωροχρονικού του πλαισίου διάδρασης. Στη συνέχεια, σκιαγραφείται, μέσω της εθνογραφικής έρευνας, το λειτουργικό πλαίσιο που τον περιβάλλει, με τον τρόπο που αυτό ορίζεται από το μουσικό περιβάλλον του νησιού στο εγγύς παρελθόν, αλλά και από την ύπαρξη του δρώμενου των Κορδελάτων στη Νάξο. Γίνεται, επίσης, αναφορά στη Μοσκαράδα των Μελάνων, στα μουσικά όργανα της περιοχής, αλλά και στους μουσικούς της τοπικής κοινότητας. Έπειτα, παρουσιάζεται η καταγραφή της Τρινής Δευτέρας σε απόδοση με παλαιού τύπου ζυά (σουγλιάρι και dουbάκι), ενώ ακολουθεί μορφολογική, μελω­δική, αρμονική και ρυθμική ανάλυσή της. Κατόπιν εξηγήσεως όλων των παραπάνω στοιχείων που προκύπτουν από την εν λόγω καταγραφή, ακολουθούν συσχετίσεις μεταξύ των σύγχρονων εκδοχών του σκοπού με αυτή της καταγραφής. Επίσης, γίνε­ται συμπληρωματική αναφορά στη διάσταση του χορού της Τρινής Δευτέρας, αλλά και στο εικονιζόμενο πρόσωπο του Μάρκου Μπότσαρη στο τοπικό δαεράκι. Τέλος, παρατίθεται σειρά συμπερασμάτων τα οποία προκύπτουν από την ολιστικού τύπου διερεύνηση του φαινομένου τού εν λόγω σκοπού και, εν τέλει, έρχονται στο φως στοιχεία τα οποία τον διαφοροποιούν σε μεγάλο βαθμό από την εικόνα που επικρατεί σήμερα γι’ αυτόν.

Το πλήρες κείμενο της Εργασίας

Ναξιακό χορευτικό τραγούδι. Ο δρόμος από την Ανατολή (ΝΑΞΙΑΚΑ τόμ. 11.2021)

Περίληψη: Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό. Και απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, οι Αξώτες θα επιθυμούσαν να αγωνιστούν ενάντια στον πνευματικό τους αφανισμό, που είναι και ο πιο καταστροφικός.
Έτσι είπα ναι στην πρόσκληση – πρόκληση για μια συγγραφή που να αφορά την μουσική της Νάξου, που βλέπει στον δρόμο από την Ανατολή προς τη Δύση, και που στρέφεται και αφορά τον ορίζοντα της Χορολογίας.

Θ’ αποτελέσει μια μουσικοχορευτική δέηση σ’ αυτούς τους Αξώτες που άφησαν τις αλησμόνητες πατρίδες εδώ και 100 χρόνια.

Σκοπός λοιπόν είναι να αναδείξει τη σχέση της μουσικής, των χορευτικών δρωμένων και της ψυχαγωγίας δια της μουσικής και του χορού των Αξωτών της Μ. Ασίας και την μεταφορά τους ως δημιουργική αφομοίωση στο νησί της Νάξου. Η μελέτη γι’ αυτόν τον πλούτο των Ναξίων για να είναι ολοκληρωμένη απαιτεί την διάθεση συνεργατικών επιστημών κι επομένως επιστημόνων, όπως Φιλολόγων Λαογράφων, Ιστορικών, Κοινωνιολόγων, Μουσικολόγων κ.ά.

Οι καταγραφές και οι μελέτες που προηγήθηκαν για το Ναξιακό τραγούδι και μάλιστα για τα δεκαπεντασύλλαβα και τα οκτασύλλαβα ομοιοκατάληκτα, τα οποία ενδιαφέρουν και τις χορευτικούς σκοπούς του νησιού εξετάζουν το περιεχόμενο και τη μορφή τους από άποψη φιλολογική, αισθητική, τεχνοτροπική και κοινωνιολογική.

Λέξεις κλειδιά: Βουρλά, Ρεΐσντερε, πρόσφυγας, “παιχνίδια”, τραγούδι, επείσακτο, χορός, αφομοιωτική δύναμη.

 Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα λυπητερά
πως η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!
Είναι χυμένη από τη μουσική σας
και πάει με τα δικά σας τα φτερά…….
Κωστής Παλαμάς

Ολόκληρη η Εργασία βρίσκεται εδώ!

 

 

Drone αντί για Καράβι;

Πάρτε και κανένα καραβάκι κι αράξτε σε κανένα νησάκι για να χνωτιάσετε με καναν άνθρωπο, να τον κοιτάξετε στα μάτια και κάντε και καμιά ερώτηση για τον χορευτικό του ΒΙΟ, γιατί τάχατες χορεύει κι όχι μόνο πως χορεύει.

Το διαδίκτυο έχει απαντήσεις στο πως χορεύει. Μόνο που δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι αυτός που χορεύει, γιατί χορεύει, πότε χορεύει, με ποιους συγχορεύει, ποια σχέση έχει μ’ αυτούς που συγχορεύει, από που κρατάει η σκούφια των οργανοπαιχτών που παίζουν και τόσα άλλα…

Καλή η εθνογραφική διαδικτυακή πραγματικότητα, αλλά ποιο είναι το αληθινό (ποιας εποχής, ποιας δραματικής κατάστασης κ.τ.λ.) και ποιο το είναι το επινοημένο απ’ αυτά που βλέπουμε στην οθόνη μας.

Αυτές οι Αιγαιοπελαγίτικες πολιτιστικές υπέρ-πτήσεις στον πλούτο άλλων με τηλεκατευθυνόμενα drones μας έχουν οδηγήσει τελικά σε ακυμάτιστο Αιγαίο, χωρίς ρεύματα, με ακίνητο το πολιτιστικό πλαγκτόν που σημαίνει και τον αφανισμό του πλούτου. Οι ένοχοι δεν θα κάνουν ήσυχο ύπνο.
Υπερβολές; Μπορεί!! Ευχή να μην συμβεί, αλλά οι πολιτιστικές υπερ-πτήσεις και ο ξερολισμός κάποιων τουριστών, ούτε καν περιηγητών, με μια βιντεομηχανή που συναντάει τη θειά Καλλιόπη και οργανώνει “σεμινάριο” για “ιθαγενείς” της ηπειρωτικής Ελλάδας, δεν συνηγορούν στη σωτηρία!!!

Μα πως θα εισπράξεις τα κληρονομικά δικαιώματα όταν με το drone δεν δηλώνεις την προσωπική σου παρουσία αφενός και αφετέρου τις Κυκλάδες π.χ. τις μετατρέπεις σεμιναριακά και παραστατικά σε (ο) Κυκλάδας!!!

Η εικόνα που καταγράφεις και θέλεις να την μεταδώσεις περιέχει ανθρώπους δυο και τριών και τεσσάρων νησιών μαζί, σε μέγεθος (ανθρώπων) μυρμηγκιού  και αντί για μουσική ακούς τον θόρυβο της μηχανικής πτήσης.

Κι επειδή για να “ζήσεις” ερευνητικά το Αιγαίο (ήθελες) θέλεις καμιά 25αριά ζωές, μείνε σε κάθε νησί κανα χρόνο, έτσι για ν’ αγαπήσεις τις μουσικές και τα τραγούδια του και να καμαρώσεις το μπόι αυτού που θέλεις να κληρονομήσεις προς διαχείριση!

Άκου!!! Αγάπησε τη μουσική και το τραγούδι που προηγείται και που (πιθανόν να) οδηγεί σε χορευτική δράση. Έλα στην κατάσταση του μύστη και φύγε απ’ αυτή του καταναλωτή μουσικής και χορού σε αλαλούμ χορευτική δράση, για να την ανεβάσεις σώνει και καλά στο πατάρι, ενώ τους χειμωνιάτικους μήνες επιδίδεσαι σε μια αντισυνταγματική των παραδομένων μουσική απόλαυση και χορευτική δράση, αλλά και σε παρακολούθηση “σεμιναρίων” τύπου Α. ή Δ. ή Μ. ΚΥΚΛΑΔΑΣ.

Προσοχή: Για Αιγαίο, από Άγιο Κωνσταντίνο, Ραφίνα, Λαύριο και Πειραιά από πολλές Πύλες!!

Μουσικές Πρακτικές στη Λέσβο (Πανεπιστήμιο Αιγαίου)

– Οι τυπολογίες που χαρακτηρίζουν τη λεσβιακή μουσική παράδοση.
– Η «παλιά μουσική παράδοση»: η αναπαραγωγή και η διάχυση μουσικών πρακτικών στο πλαίσιο πολυπολιτισμικών επικοινωνιακών δικτύων.
– Μια ειδική κατηγορία μουσικών πρακτικών: τα ναυτικά τραγούδια.
– Η μουσική επιτέλεση στο πλαίσιο της «παλιάς παράδοσης».
– Η αυγή του 20ού αιώνα: η σύνδεση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης με τις διαφοροποιήσεις και τους μετασχηματισμούς των μουσικών πρακτικών.
– Τα «ευρωπαϊκά»: μουσικές πρακτικές της Δύσης μέσα από το φίλτρο της Ανατολής.
– Τα «μικρασιάτικα»: μια «νέα» οριοθέτηση του τυπικού του γλεντιού και της πρακτικής των πανηγυριών.
– Οι «καντάδες»: ερωτικές μουσικές πρακτικές στο πλαίσιο της παρέας.
– Τα «τραγούδια των πολεμικών αγώνων».

Αρχείο Pdf _πατήστε εδώ:

Click to access ce9ccebfcf85cf83ceb9cebaceadcf82-cf80cf81ceb1cebacf84ceb9cebaceadcf82-cf83cf84ceb7-ce9bceadcf83ceb2cebf.pdf

 

Ο ΧΟΡΟΣ (ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ) (Ε. Παπανούτσου)

Μαζί με τις διαλέξεις για το σύγχρονο θέατρο που άρχισαν να δημοσιεύονται από την περασμε­νη άνοιξη η Στέγη Καλών Τεχνών και Γραμμάτων και η «Ένωση Καλλιτεχνών Χορού» με θέμα το χορό από τους αρχαίους χρόνους ως την εποχή μας και με ομιλητάς τους κ.κ. Ε.Π. Παπανούτσο, Λέοντα Κουκούλα, Γιάννη Μηλιάδη, Δημ. Λουκάτο και Γιάννη Παπαϊωάννου. Το κείμενο που ακολουθεί είναι περίληψη της ομιλίας του κ. Ε. Π. Παπανούτσου, που είχε τίτλο «Ο χορός – το πρόβλημα της ερμηνείας στην τέχνη» και έγινε με βάση μερικές σημειώσεις.

Για τη φιλοσοφική διερεύνηση της Τέχνης ο χο­ρός (η όρχηση, για την ακρίβεια) είναι πολύτι­μο, σχεδόν μοναδικό θέμα, που μπορεί με την αναλυσή του να δείξη ανάγλυφα τα πιο βασικά χαρακτηριστικά του καλλιτεχνικού φαινομένου. Όχι πως η ζωγραφική ή η λογοτεχνία, η μουσι­κή ή η αρχιτεκτονική δεν μπορούν να προσφέρουν στη θεωρία χρήσιμα παραδείγματα. Αλλά γιατί στο χορό, τέχνη πανάρχαιη, τέχνη – μητέρα πολ­λών άλλων, φαίνονται ολοκάθαρα μαζί με τα κύ­ρια γνωρίσματα της καλλιτεχνικής λειτουργίας και όλες οι εσωτερικές και εξωτερικές μεταβο­λές που έτρεψαν αυτή τη λειτουργία, την τόσο σημαντική για την κοινωνική και πνευματική ζωή του ανθρώπου, προς τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις της. Έπειτα, το χορό τον αισθάνεται κανείς πιο κοντά του από κάθε άλλη καλή τέχνη, γιατί σ’ αυτόν ύλη και medium της καλλιτεχνικής δραστηριότητας είναι ό,τι πιο οικείο έχομε ως πλάσματα ζωντανά: το σώμα μας, οι κινήσεις και οι στάσεις του, ό,τι φέρει και μεταφέρει μέσα στο φυσικό κόσμο τη συγκεκριμένη μας υ­πόσταση. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο χο­ρός δεν διαλέγει μέσα στη ζωή των λαών τους χώρους και τους χρόνους της άνθησης του, όπως οι άλλες καλές τέχνες^.  ευδοκιμεί σ’ όλες ανεξαίρετα τις κοινωνίες, από τις πιο αρχέγονες και υποανάπτυκτες έως τις πιο σύγχρονες, τις πιο εξελιγμένες. Ίσως μάλιστα και να μην πολυχρειάζεται τον «πολιτισμό» για να πρακόψη, δεν του οφείλει την τελείωση, αλλά μόνο τους με­τασχηματισμούς του.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ: 200 ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (;)

Διονύσης Σαββόπουλος:
«Ακούμε τον πανάρχαιο Ικαριώτικο, όπως χορεύεται 200 χρόνια τώρα (sic)!!!…
….. Ακούμε και την διασκευή του από το συγκρότημα PALYRIA, όπως την χορεύουν πια τα σημερινά νιάτα στα μπαρ και τις ντισκοτέκ του ένδοξου ελληνικού καλοκαιριού»!!

Λίγο ψάξιμο από τους παράγοντες της ανάρτησης δεν θα έβλαπτε!!!

Το παρακάτω site που είχε αναρτηθεί, (στο 65′ 54»): https://www.greece2021.gr/xorepsete-xorepsete/… για άγνωστο σε μένα λόγο, έχει διαγραφεί. Ίσως με την λήξη του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική επανάσταση.
Εκτός από το podcast είχανε γίνει και δυο σχετικές αναρτήσεις στη σελίδα του «Greece 2021»:
2 Μαΐου 2021 και 15 Αυγούστου 2021:  https://www.facebook.com/Greece2021

Έχω όμως κρατήσει στο αρχείο μου το σχετικό απόσπασμα.

https://drive.google.com/file/d/1KtUcXdHjadTnZE2Rte1dErFCsNplskEG/view?usp=sharing
Η λεζάντα γράφει: “ΙΚΑΡΙΩΤΙΚΟΣ ΠΑΛΙΟΣ”. Και το ερώτημα είναι: Ποιος είναι ο Νέος ή Καινούργιος;

«Ο δεύτερος κι οριστικός θάνατος του Ιάκωβου Καμπανέλλη»

Του Παύλου Θωμόπουλου
(Νομίζω πως, έτσι τον Τιμώ!!)

Αναδημοσίευση από:
https://sanejoker.info/2013/04/jacobs-ladder3.html?fbclid=IwAR0psFosUTN025L6zGIvvT954W2_OgDWVysn_YFYrGYp36A-Fzt1pda0EeM

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, μέχρι που διάβασα ότι λίγες μέρες πριν από αυτόν είχε «φύγει» η σύζυγος του. Μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβα γιατί ο Καμπανέλλης σταμάτησε να αναπνέει.

Τον είχα συναντήσει πριν πολλά χρόνια, όταν δούλευα σερβιτόρος στο Ραντεβού, μια καφετέρια της Νάξου. Ήταν Αύγουστος και ο Καμπανέλλης με τη σύζυγο του στριμώχτηκαν σε ένα ακριανό τραπέζι, χωρίς να ζητήσουν ιδιαίτερη μεταχείριση. Ο Γιάννης, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, που με ήξερε και με καταλάβαινε, με ρώτησε αν ήθελα να σερβίρω τον Καμπανέλλη. Αμέσως ξέχασα ότι δούλευα. Δεν το θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρος ότι είχα αρχίσει να τρέμω. Πήγα την παραγγελία στο τραπέζι περιμένοντας να δω έναν κολοσσό, έναν άγιο με φωτοστέφανο, έναν πληθωρικό άνθρωπο των τεχνών, σαν τον Κατσίμπαλη ή σαν τον Όρσον Ουέλς. Βρήκα ένα γηραιό ζευγάρι που συζητούσε χαμηλόφωνα λες και φοβόταν μη ενοχλήσει τις ορδές των Ελλήνων που βρυχιόντουσαν για να αποδείξουν ότι τα ξέρουν όλα.

«Είστε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης;» τον ρώτησα.

«Εγώ είμαι», αποκρίθηκε εκείνος, αφού πρώτα κοίταξε την κυρία του.

Μέρες πού ‘ναι (ΙΙΙ)

Οι κολώνες της ΔΕΗ γράφουν την δική τους ιστορία

Οι κολώνες της ΔΕΗ στην Ελληνική επαρχία πρέπει ν’ αποτελέσουν τεκμήριο πολλών αποδείξεων για τους αφισοκολλημένους οργανοπαίχτες και αοιδούς.

Παρατηρείται χρόνια τώρα οι φυσιογνωμίες που εικονίζονται με δαχτυλίδι, κλαρίνο και κοστούμι, αλλά και γυναικεία κεφάλια, αλλά και με μπούστο και αξεσουάρ να εμφανίζονται από τις 21/5^ου ή 20/7^ου κατά κύριο λόγο και να εξαφανίζονται τον Σεπτέμβρη με έκτακτες εμφανίσεις κατά τη διάρκεια του υπολοίπου χρόνου. Κατά ένα μαγικό τρόπο οι αφίσες αναδεικνύουν μόνο τον κλαριντζή ως φίρμα που τον συνοδεύει πιθανόν οργανοπαιχτικός όχλος.

Τελευταίες εμφανίσεις η γιορτή της προβατινο-μακαρονάδας, της τομάτας κύβος (για αποτελεσματικότερη συσκευασία) και της μαντζουράνας ο ανθός. Τι δουλειά κάνουν άραγε τον υπόλοιπο χρόνο;

Εκτός όλων των άλλων μουσικών και επομένως χορευτικών εγκλημάτων, μειώνουν και τις εμφανίσεις  – συμμετοχές άλλων εξαίρετων επαγγελματιών των πανηγυριών μας, συνανθρώπων τους και αποσυντονίζουν τη σχέση των νεότερων με τα παραδομένα. Πέφτει δε στο βρόντο η με όρους επαγγελματική αποκατάσταση των επαγγελματιών του χώρου από την πολιτεία.

Κύριοι, παράγοντες των πολιτιστικών φορέων:  το φτηνό … το τρώνε τα σκυλιά.
Ανεβάστε το αισθητικό σας κριτήριο για ν’ ανέβουν και τα μέλη σας!!

Καληνύχτα Κεμάλ!!!