• Αρχείο κατά κατηγορία

  • Αρχείο κατά μήνα

  • Enter your email address to follow this blog and receive notifications of new posts by email.

    Προστεθείτε στους 33 εγγεγραμμένους.
  • Πρόσφατα άρθρα

  • Μαΐου 2024
    Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
     12345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    2728293031  
  • Διαχείριση

Σκοπός

To blog φιλοδοξεί να καλύψει μέρος από το χαώδες κενό σ’ ότι αφορά την καταγραφή, τη μελέτη και τη συζήτηση του λεγόμενου «παραδοσιακού» χορού και της χορευτικής «παραδοσιακής» μουσικής.

Ο όρος «παραδοσιακός» τίθεται σε εισαγωγικά γιατί είναι απ’ αυτούς που προβληματίζει ακόμα τις συνεργατικές επιστήμες που αναφέρονται σ’ αυτόν και τον μελετούν.

 «Παραδοσιακός» εκ των ρ. «παραδίδω», «παραδίνω»;

«Παραδοσιακός» επειδή αναφερόμαστε σε ιστορικές περιόδους που είχαν συγκεκριμένα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά;

«Παραδοσιακός» ή «Φολκλορικός» ή «Δεύτερη Ύπαρξη»;

«Παραδοσιακός» ως «διατηρητέος»;

«Παραδοσιακός», «Νεοελληνικός», «Δημοτικός», «Λαϊκός»;

«Χορευτικό φαινόμενο», «χορευτική πράξη», «χορευτικά βήματα ή κινήσεις»;

Όλα αυτά τα ερωτήματα απαιτούν απαντήσεις, στον ορίζοντα της χορολογίας, που ο βασικός κεντρικός άξονας μελέτης της έχει το παρακάτω αξίωμα:

«Υποκείμενο του ελληνικού χορού είναι ο άνθρωπος ως άτομο, ως ον λογικό, ιστορικό, κοινωνικό, ομιλητικό, ως πρόσωπο».

Ο Ελληνικός Παραδοσιακός χορός δεν είναι δεν είναι ένα ασαφές, αόριστο, χαώδες θέμα. Είναι μια πραγματικότητα, είναι κάτι που γίνεται. Είναι γεγονός που φαίνεται, είναι φανερό, αληθινό. Είναι ένα φαινόμενο ανθρωπολογικό, κοινωνικό, ιστορικό.

Η βιβλιογραφία που αφορά στον Ελληνικό παραδοσιακό χορό και τη χορευτική μουσική είναι σε ποσότητα ελάχιστη και μάλιστα αυτή που και τα δυο εν λόγω φαινόμενα τα εξετάζει ως σύνδρομα στοιχεία.

Οι εκδοτικοί οίκοι βλέπουν απαξιωτικά το φαινόμενο αυτό κι έτσι το συγγραφικό υλικό μπορεί να αντληθεί με δυσκολία και με κόπο κυρίως από πηγές πολλές φορές απρόσιτες.

Το αρχαιοελληνικό τρίπτυχο «χορός (κίνηση) – μουσική (μελωδία) – τραγούδι (άσμα)», ως κοινοτικός τόπος δράσης, ως τόπος συνδράσης, προκαλούσε πάντοτε το ενδιαφέρον των ερευνητών και των μελετητών της μουσικής και του τραγουδιού.

Χορός – μουσική – τραγούδι, ως αφομοίωση παράδοσης και κοινωνικής πραγματικότητας, δείχνουν μια γενετική, εξελικτική λειτουργία, η οποία παρά τις διαταράξεις παραμένει στοιχείο τοπικής πολιτισμικής αυτάρκειας μέσα σ’ ένα δίκτυο πολιτιστικών τυπικών αλληλεπιδράσεων.