«Επίσκεψη στην πόλη του Σκουφά» (περιηγητής)

Για αρχή ταξίδι στο Αγρίνιο Νοέμβρης του 2016 για ένα επιμορφωτικό χορολογικό ταξίδι στη Νάξο.
Πολλά πρόσωπα γνωστά, αλλά και ιδιαίτερα αγαπημένα. Μεταξύ αυτών κι ο αγαπημένος μου “τότε” φοιτητής και νυν συνάδελφός μου ο Αρτινός Νίκος Λιόντος. Ακούω από άλλους, αλλά βλέπω κι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την επιτυχημένη καριέρα του, μέσα κι έξω από τις σχολικές μονάδες, και τον ταπεινό και ακέραιο χαρακτήρα του.
Μιλήσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε κι ήρθε η ώρα της επιστροφής στα σπίτια μας.
Εις μάτην για μένα αυτή η εξέλιξη. Με περιμένει κάτω από το ξενοδοχείο το αυτοκίνητο του Νίκου, δεν έχει όμως προορισμό το ΚΤΕΛ του Αγρινίου, αλλά την Άρτα. Συνταξιούχος εγώ, δεν με πιέζουν οι υποχρεώσεις της Αθήνας. Μετά το ξάφνιασμα μου άρεσε το εγχείρημα του Νίκου. Ταξίδι στην Άρτα και επικοινωνία με τα μέλη του Μουσικοφιλολογικού Συλλόγου της Πόλης.
Αντικείμενο της συνάντησης ήτανε να μάθω τους τρόπους δράσης του σχετικά με το γνωστικό αντικείμενο του Ελληνικού Παραδοσιακού Χορού, το οποίο διακονεί ο φίλτατος Νίκος και από την δική μου πλευρά να δώσω μια επιτομή ενός ταξιδιού στο νησί της Νάξου, ιδιαίτερος δικός μου ερευνητικός τόπος, με την ανθρωπογεωγραφία του τραγούδια και τους χορούς του σε μια επί οθόνης παρουσίαση και στη συνέχεια μια πρακτική αποτύπωση κάποιων από τους χορούς του.
Αυτά είχαν συμφωνηθεί να γίνουν. Βρίσκομαι στην πλατειούλα μπροστά από το Μέγαρο του Συλλόγου και λίγο αισθάνομαι να με ξαφνιάζει και να με στρεσάρει το μέγεθος του κτιρίου. Σκέφτομαι πως εδώ μέσα γίνονται σπουδαία πράγματα από σπουδαίους ανθρώπους και πως, εδώ έχουν γραφεί πολλές ευανάγνωστες και λαμπρές σελίδες της Ιστορίας τούτης της πόλης. Και η δεύτερη σκέψη ήτανε πως ο προ πολλών ετών φοιτητής μου είναι μέλος αυτού του ιστορικού κειμένου που γράφεται γι’ αυτή την πόλη.

Η προβολή αρχίζει σε μια τεράστια αίθουσα, παλαιάς κοπής, που χρειάζεται την αναβάθμισή της με πιο σύγχρονα μέσα και άλλα, που είμαι σίγουρος πως δεν κομίζω γλαύκας …… Αίθουσα που σε υποβάλει γιατί το μυαλό αμέσως λειτουργεί ανάποδα στον χρόνο και χωρίς να γνωρίζει τι έχει συμβεί εδώ μέσα, φτιάχνει τα δικά του σενάρια, τα οποία του δημιουργούν αναστολές στον τρόπο που μπορεί να εκφραστεί. Η παρουσία όλων αυτών των μελών του Συλλόγου που σε κοιτάνε για να ρουφήξουν αυτά που θα δουν και θ’ ακούσουν επιτείνουν την αμηχανία σου.
Αφού τελείωσε η compact παρουσίαση του χορολογικού ταξιδιού στη Νάξο επί της οθόνης, σχηματίστηκε αμέσως ένας κύκλος, αυτόματα θα έλεγα, που ήτανε ανυπόμονα έτοιμος ν’ αρχίσει τα στριφογυρίσματα.
Δεν γνωρίζω (μάλλον γνωρίζω) τι “μαγικά” ο Νίκος ο Λιόντος, με κόπο έχει κάνει και οι άνθρωποί του, οι δικοί του άνθρωποι λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, που δεν φαλτσάρει, αλλά γεμάτοι ανυπομονησία περιμένουν κάθε στιγμή να “καταπιούν” κάθε τι νέο που θα τους προσφέρω.
Τα μέλη του Συλλόγου, αλλά και ο Δάσκαλός τους χρειάζονται τη βοήθεια του Δ.Σ. του Συλλόγου για την βελτίωση των ηχητικών μέσων, ώστε η απόδοσή του να έχει την δυνατότητα να τους μεταφέρει νοερά στον τόπο αναφοράς της μουσικής που χορευτικά επεξεργάζονται.
Μάλλον αργήσαμε να τελειώσουμε τις δράσεις μας και ήτανε πλέον περασμένη η ώρα. Νύχτωσε κι εμείς με πολύ διάθεση για περαιτέρω συζητήσεις. Το πρόγραμμα όμως της καθεμιάς και του καθενός των μελών χτύπησε καμπανάκι για να τελειώνουμε.
Ευτυχής ο Νίκος με τέτοιο “υλικό”, που είμαι βέβαιος πως έχει δουλέψει πολύ για να το κάνει χρήσιμο στην κοινωνία, μιας κι ο σκοπός που χορεύουμε είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Μακάρι να ήμασταν ως άνθρωποι όπως την ώρα που χορεύουμε!!!

Κι αφού ανανεώσαμε το ραντεβού μας με μεγάλη και ειλικρινή χαρά, αποσυρθήκαμε μέσω μιας ταβέρνας στα σπίτια και στο ξενοδοχείο μου.
Την επόμενη μέρα το πρωί, φεύγοντας δε από την πλατεία του ξενοδοχείου που διανυκτέρευσα και περπατώντας στον όμορφο πεζόδρομο Σκουφά, που πλέον ανέλαβε να ηρεμεί τους Αρτινούς,  έτυχα κι έγινα μάρτυρας ενός συλλαλητηρίου των μαθητών του Μουσικού Σχολείου της πόλης, που διαμαρτύροντο για την έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού. Στην όμορφη πλατεία, απέναντι από το κτίριο του Συλλόγου παρακολούθησα μια συναυλία των παιδιών μας, άξια της εκπαίδευσής τους, μια συναυλία διαμαρτυρίας.

Περπάτησα αρκετά και βρέθηκα ανάμεσα σε όμορφα δρομάκια στην Παναγία της Παρηγορήτισσα. Δέος από την ιστορικότητα, την αρχιτεκτονική της και τον όγκο της.

Το μεσημεράκι συμμετείχα προσκεκλημένος σε οικογενειακό τραπέζι σε όμορφο ταβερνάκι απέναντι από το ιστορικό, ξακουστό Γιοφύρι της πόλης και τον ιστορικό πλάτανο του Αλή Πασά. Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη συζυγική σύντροφο του Νίκου, επιτυχημένη παιδαγωγό και να μάθω αρκετά πράγματα για την πόλη.

Εντυπωσιακή η Άρτα του Σκουφά και τόσων άλλων επιφανών, Άρτα του ΤΕΙ Μουσικών Σπουδών (τότε), Άρτα του Μουσικού σχολείου, η Άρτα του ιστορικού Γεφυριού και του Πλάτανου, μνημείου της φύσης, η Άρτα του Κάστρου, η Άρτα της Παναγίας της Παρηγορήτισσας.
Τι πόλη είναι αυτή; Τι πλούτος, τι ομορφιά. Και βέβαια δεν μπορείς να χαρείς όλα τα αξιοθέατα, τα οποία είναι μοναδικά είτε στην όψη είτε στο περιεχόμενο και την ιστορικότητά τους.
Αγαπητοί Αρτινοί, αγαπητέ μου Νίκο ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ κάθε στιγμή, όταν και μπορώ να φανώ χρήσιμος στον Σύλλογό σας, στα μέλη αυτού του ιστορικού και δραστήριου Συλλόγου σας!!
Καλή αντάμωση!!!!

Advertisement